Najdziwniejsza forma
4🐾 /10
„Każdy człowiek jest jedyny i wyjątkowy w swoim rodzaju. Każdy jest niczym wielka księga, w której zapisano wyjątkową historię, bo tę jedną jedyną. Naszą.”
Mariola Sternahl sprawiła taki mętlik w mojej głowie, że jest to pierwsza książka, którą nie wiem ani jak opisać ani jak ocenić.
Ocean uczuć opisywałabym prędzej jako najdziwniejszą formę narracyjną niż literaturę obyczajową. Czytelnik ma wrażenie jakby ktoś opowiadał mu historię osoby, którą obserwuje, jednak z moralizatorskim wydźwiękiem. Im więcej autorka opowiada o Annie, głównej bohaterce książki, tym bardziej gubiłam się w narracji.
Przedstawione są fakty z życia Anny od traumatycznego dzieciństwa, podczas którego nie zaznała miłości rodziny, aż po dzień, kiedy myśli, że jest teraz pacjentką onkologiczną i wszystko się kończy. Autorka pozwala sobie na wiele przemyśleń i wtrąceń, odnoszących się do poszanowana wartości, służby zdrowia, boga czy miłości. Każdy z nas spotyka się w całym swoim życiu z różnymi problemami, którymi poniekąd zmaga się Anna. Ojciec alkoholik, odrzucenie przez matkę, wychowywanie przez dziadków, przekraczających granice, problemy w małżeństwie, ze zdrowiem, codzienność, z którą walczy każdy z nas.
Początkowo miałam wrażenie, że jest to powieść autobiograficzna, a autorka próbuje zdefiniować błędy, które w taki bądź inny sposób wpłynęły na jej życie, ale im dalej, tym większy miałam mętlik w głowie. Poetycki język „Oceanu uczuć”, malownicze opisy na pewno usatysfakcjonują czytelnika, który nie lubi prostego języka. Być może ma być to książka, skłaniająca do przemyśleń, do zastanowienia się nad sobą, wykorzystując obraz głównej bohaterki, ale i trudno powiedzieć mi o kreacji psychologicznej, gdy tak naprawdę wszystko, co z nią związane jest opisywane z perspektywy autorki, tego co ona widzi, co sądzi. Szukając przekazu w innych recenzjach, czuję jeszcze większy mętlik w głowie, bo zauważyłam, że nie tylko ja nie rozumiem książki, chociaż wierzę w jej głębszy przekaz. Nie potrafię odnaleźć się w smutku Anny, nawet jeśli staram się zrozumieć historię. Przeszkadzają mi te filozoficzne wtrącenia, wybijając z samej historii. Skąd postronny narrator zna uczucia bohaterki? Dlaczego poucza czytelnika? Nie podpisuję się też pod stwierdzeniem, że każda kobieta może odnaleźć w sobie cząstkę Anny, co pojawiło się w niektórych recenzjach. Poniekąd rozumiem, że każdy z nas walczył z odrzuceniem, odtrąceniem, smutkiem i przeciwnościami losu, ale nie przemawia do mnie zastosowana forma narracyjna.
Jeśli lubicie poetycki język, historie, które w jakiś sposób, mogą skłonić Was do przemyśleń, to będzie książka dla Was.
Dziękuję Wydawnictwu Novaeres za współpracę.