Chwile, które nigdy się nie wydarzą to druga część serii londyńskiej, czyli obyczajowej odsłony Klaudii Muniak. To seria książek pokazująca prawdziwe życie, bez cukierkowej wersji, tak aby każda z nas mogła poczuć się jak jedna z bohaterek. Bo to podobno życie pisze najciekawsze i wyjątkowe scenariusze.
Zacznij żyć.
Anita jest pracoholiczką, to jej ucieczka od przeszłości i niezałatwionych spraw. Postanawia zwolnić, zadbać o własne życie, relacje z innymi. To gorzka nauka spędzania wolnego czasu i nieskupiania się na badaniach naukowych. Wolna głowa sprawia, że coraz częściej wracają wspomnienia oraz pragnienia, których Anita bała się zawsze nazwać. Walka o własne szczęście szybko okazuje się wyjątkowo trudna, a główna bohaterka nie raz i nie dwa będzie musiała zmierzyć się z demonami przeszłości, otrzymując tajemniczą przesyłkę. Jakie sekrety skrywa Anita? Czy znajdzie swoją drogę do szczęścia?
„Ten widok dławi mnie w gardle, ucieleśnia wszystko to, czego nie będzie mi dane przeżyć. Pragnienia, które nigdy nie zostaną zaspokojone. Chwile, które nigdy się nie wydarzą. Czas, który nie nadejdzie.”
Bliska sercu.
Nawet nie spodziewałam się, że ta historia będzie ta bliska mojemu sercu. W podstępowaniu Anity widziałam siebie, a z każdą kolejną stroną chciałam jeszcze bardziej przytulić bohaterkę. Klaudia Muniak nie pokazuje nam cukierkowego życia, romansu, który zdarza się tylko w książkach, filmach. Zabiera nas do prawdziwych historii, historii, które mogły się wydarzyć nam, naszym bliskim. Chwyta za serce, wzrusza, porusza ważne tematy od pracoholizmu, zdrowego egoizmu, walkę o własne szczęście, próby odbudowania kontaktów z bliskimi po macierzyństwo. Mam wrażenie, że to idealna książka dla każdej kobiety, która znajdzie cząstkę siebie w Anicie, bohaterce, która odkrywa swoją siłę, kobiecość i każdego dnia stara się walczyć o siebie.
London calling.
Chwile, które nigdy się nie wydarzą to niesamowita teleportacja prosto do Londynu. Razem z bohaterką odwiedzamy kultowe miejsca. Możemy dosłownie wodzić palcem po mapie. W tym momencie niesamowicie zazdrościłam bohaterce, sama chętnie ponownie wybrałabym się do Muzeum Madame Tussaud, odwiedziła studio wytwórców Harry’ego Pottera czy Legoland. Ostrzegam więc, kończąc książkę, sprawdzicie tanie bilety do Londynu, napiszecie do znajomych, za którymi tęsknicie i będziecie mieć w sercu Chwile, które nigdy się nie wydarzą. To wyjątkowa opowieść, pełna emocji o nietuzinkowej kobiecie, która urodziła się na nowo i w końcu zaczęła żyć.
„- Płacz – szepcze, głaszcząc mnie po włosach. – Łzy to mowa duszy, która cierpi”